Latest Posts
Lieve baby,

wat is dit spannend. Vandaag ben ik 39 weken ver. Je bent er dus echt bijna. Toch kunnen we ons nog niets voorstellen bij wat je met ons zal doen. We weten wel dat je nu al een impact hebt op onze levens. We hielden een boekje bij waarin we elke week - vanaf week 1 - schreven hoe de zwangerschap verliep en wat er die week gebeurde. Als ik dat nu herlees, word ik al emotioneel. Dus oh, dat belooft.

Je papa is er zeker van dat je nog op je zal laten wachten, omdat je nu eenmaal net zoals hij misschien nogal graag je zin zou doen. En aangezien ik zo eigenlijk zelf ook wel ben, maar op een andere manier dan, kan dat wel kloppen ;-). In feite is er geen haast bij, baby, maar we kunnen moeilijk ontkennen dat we nieuwsgierig zijn. Ik wil je vasthouden en kusjes geven. Ik wil verdrinken in je felblauwe óf bruine ogen, en kriebelen door je haartjes (daarvan weten we immers al dat je die wel zal hebben; leve de wetenschap!). Ik wil kunnen opscheppen met jou. En ga zo maar door.

De afgelopen maanden ben ik me gaan afvragen wat voor mama ik zou zijn en ik stel vast dat ik je wat dat betreft heel veel wil beloven. Met een bang hartje weliswaar, want ik weet niet zo goed of ik elke belofte wel echt zal kunnen waarmaken. Zo zou ik je graag beloven dat je van ons alle ruimte krijgt om te worden wie je bent en dat we je in die zoektocht naar dat zijn vooral je eigen ding laten doen. Ik wil je ook beloven dat wij je rust, structuur en evenwicht zullen bieden. Misschien niet alle dagen, maar toch met voldoende regelmaat (want zo gaat dat, met structuur). Zodat je kan thuiskomen in ons huis, en de wereld er even kan stoppen met draaien. Ik beloof je dat ik je zal aanmoedigen om de hele wereld te ontdekken. En ik beloof je dat ik je zal bedelven onder boeken. Ik beloof je dat je vragen mag stellen - of beter; moét stellen - maar vergeef het ons als het antwoord niet altijd is waar je op hoopte. Ik beloof je dat er gehuild mag worden, en dat je altijd even weer klein mag zijn. Ik beloof je de allerleukste verjaardagsfeestjes en ook beloof ik je eerlijkheid, zelfs als dat pijn doet.

En heel voorzichtig beloof ik je graag méér liefde dan je nodig hebt. Want die liefde zal je doen groeien, meer dan wat ook.

Tot snel,
mama. 

Alle foto's met dank aan Laurein van Studio LRN.


Week 31 van mijn zwangerschap is alweer meer dan halfweg en met nog twee maanden te gaan word ik ineens ook verteerd door een tweestrijd. En ik geloof niet dat niet méér toekomstige mama's daar last van hebben. Dus voilà, een blogpost. 

Ik ben sinds een aantal weken oprecht gaan genieten van zwanger zijn. Ik heb weinig last van kwaaltjes - enkel mijn ribben lijken een leven op zichzelf te leiden - en ons kindje laat mij heel vaak weten dat het er is. In meer dan 90% van de gevallen deel ik dat met niemand. Ik glimlach, of leg mijn hand op de plaats waar er geschopt wordt. En 's avonds kijkt en voelt mijn man mee, maar anderen betrek ik daar zelden bij. Die letterlijke binnenpretjes maken dat ik mijn buikje ga missen binnenkort en het volgens mij vreselijk zal vinden onze baby te moeten delen met andere mensen. Ik vrees een beetje dat ik me tot zo'n leeuwin zal ontpoppen als de baby er is; ik kan me in de verste verte nog niet voorstellen dat ik 'm die eerste dagen, zelfs weken, zomaar in de handen van bezoek zal stoppen. En dat idee gaat nogal ver momenteel. "Nee" leren zeggen, wordt daardoor ineens acuut. Ik heb nog twee maanden om mijn assertiviteit naar een hoger level te brengen. Maar goed, misschien draait het uiteindelijk toch anders uit als ie er is en zal ik alleen maar fier zijn als ik kan pronken met ons brokje liefde... Wie weet.

Aan de andere kant hadden de zwangerschapshormonen me het afgelopen weekend akelig te pakken. En niet op een lieve, fijne manier. Ik heb me een heel weekend afgevraagd waar we in godsnaam aan begonnen zijn, en tegelijk voelde ik me schuldig tegenover de baby elke keer die gedachte door mijn hoofd flitste. Mijn man en ik hebben een pittig jaar achter de rug (ja, hier ben ik er weer mee - misschien was het iemand ontgaan ;-)? ) en nu we verhuisden en het in feite allemaal weer rustiger kan, komt daar al een baby aan. Dit weekend waren we aan zee en ineens was daar het besef dat het nooit nog zo ongedwongen zal zijn als het nu is, dat we eerder team players dan lovers zullen zijn, en dat we voor een stevige uitdaging staan. Dat hakte er behoorlijk in. Begrijp me niet verkeerd: ik heb er het volste vertrouwen in dat wij dat kunnen en ik zou met niemand anders deze challenge willen aangaan. Maar ik moet bekennen dat ik voor geen geld ter wereld onze lachbuien, ongedwongen knuffels, uitjes, mopjes en serieuze gesprekken wil opgeven. Misschien ben ik egoïstisch, maar ik vind die aspecten van onze relatie namelijk geen overbodige luxe en ik hoop dat wij naast een goed team dus ook goede puzzelaars blijken te zijn die erin zullen slagen ook dat allemaal nog in de gezinsplanning te proppen.

Ik besef dat er geen weg terug is ;-). Bovendien heb ik van horen zeggen dat zo'n baby je wereld ook op een goede manier op z'n kop zet. En begrijp me niet verkeerd: ik beschouw dat kleine hummeltje als een aanvulling, niet als een belemmering. Ik kijk er met heel mijn lijf en leden naar uit om onze mini te ontmoeten. We hopen namelijk nog steeds dat die énkel onze goede aspecten meegekregen heeft - moet kunnen, toch? Ik heb dus alleen ook wel wat twijfels en wilde daar toch even eerlijk over zijn. Honest parenting it is.
 
Raad om hiermee om te gaan is steeds welkom. Uitingen van ontkenning niet ;-).
Liefs,
Annelies

Ps: Hoewel er aan de kinderkamer gewerkt wordt, is ze ver van af, maar de collectie babyspulletjes breidt wel gestaag uit. We kiezen er nog steeds voor te zwijgen over wat er onderweg is, maar onderstaande foto's kan ik al wel delen met jullie. En ... als ons kleine mensje er is, wordt die babykamer uitgebreid geshowd, geloof mij. De sloefjes zijn van Zara, het gehaakte poppetje is van Hema, als ook de tetradoeken waar het poppetje opzit. De zwart-witte matroesjka met haar kroost kocht ik enkele jaren geleden al via Wolf en Wolkje.



Het is nu drie maanden geleden dat we ons in het avontuur stortten dat een huwelijk heet. En wat die dag teweegbracht, laat zich nog steeds alle dagen voelen.

In 2017 denderden wij tot nu toe aan een hoge snelheid door onze eigen levens. We verbouwden aan een heel strak tempo, deden een positieve zwangerschapstest, verhuisden naar een "niet-zo-af-huis" en zeiden 'JA', op ons, op een leven samen. Heftig allemaal, maar mijn vrees dat ik misschien niet van elk aspect zou kunnen genieten omdat er zich alweer een volgend avontuur aankondigde, bleek gelukkig onterecht. Na die verbouwing was dat huwelijk namelijk een welgekomen beloning voor het harde werk, en een bekroning voor de relatietest. We geloofden op voorhand niet echt dat er veel zou veranderen door elkaars man en vrouw te worden, maar toch heeft dat ja-woord meer impact gehad dan gedacht. Onze huwelijksdag was magisch; overal waren er mensen die we graag zien, met lachende gezichten en lieve wensen.

En hoewel de voorbereiding soms een uitdaging was - toegegeven; ik deed dat voornamelijk alleen, terwijl mijn man zich voor 100% op ons huis stortte - heb ik er toch van genoten om ons huwelijk vorm te geven zoals wij dat wilden. En dat had niet gelukt zonder alle fantastische mensen waarmee we samenwerkten.

Ik startte met een Pinterest-bord en kreeg de raad om wedding vendors te kiezen waarvan je wéét dat die geen extra uitleg nodig hebben, maar gewoon helemaal doen wat je in gedachten had. Die heb ik gezocht - soms leek die zoektocht eindeloos - en allemaal gevonden. En in deze blogpost wil ik hen uitvoerig bedanken voor de allerliefste zorgen. Zonder hen had 5 augustus zonder twijfel anders gelopen...

Dus; hieronder een liefdevolle vermelding van de belangrijkste vendors en schatten van mensen die onze dag mee tot een goed einde brachten én enkele leuke foto's van absolute topfotografe Myra.

Liefs,
Annelies

Fotograaf: Myra
Save the date-kaartje: Studio LRN
Uitnodiging: Maison des Oiseaux
Schoenen: Charlotte Mills
Make-up: visagiste Hilke
Haar: Het geknipte Huis
Jurk: ANGIE van Marylise Bridal, volledig aangepast naar eigen wens dankzij Cermo Concept
Kostuum en schoenen echtgenoot: Café Costume
Bloemen: Atelier Stek
Cava-bar: Alouette
Ringen en oorbelletjes: Simple comme bonjour
Armbandje en halskettinkje: Wouters&Hendrix
Ceremonie: Woordenvol
Traiteur: Heerlijk&Hecht
Versiering zaal: Atelier Stek & DIY via webshop Studio Lala
Foodtrucks: The Blue Truck en Loco Mexicano
Taart: Baked
Letters A&V: Letterworks
Gastenboek: Sissy Boy
Fotograaf avondfeest: Charlotte Wellens

En een speciale dank voor onze ouders, mijn bruidsmeisjes en onze getuigen voor alle lieve zorgen en voor mijn nichtje en beste vriendin voor het versieren van de zaal.