Week 31 van mijn zwangerschap is alweer meer dan halfweg en met nog twee maanden te gaan word ik ineens ook verteerd door een tweestrijd. En ik geloof niet dat niet méér toekomstige mama's daar last van hebben. Dus voilà, een blogpost. 

Ik ben sinds een aantal weken oprecht gaan genieten van zwanger zijn. Ik heb weinig last van kwaaltjes - enkel mijn ribben lijken een leven op zichzelf te leiden - en ons kindje laat mij heel vaak weten dat het er is. In meer dan 90% van de gevallen deel ik dat met niemand. Ik glimlach, of leg mijn hand op de plaats waar er geschopt wordt. En 's avonds kijkt en voelt mijn man mee, maar anderen betrek ik daar zelden bij. Die letterlijke binnenpretjes maken dat ik mijn buikje ga missen binnenkort en het volgens mij vreselijk zal vinden onze baby te moeten delen met andere mensen. Ik vrees een beetje dat ik me tot zo'n leeuwin zal ontpoppen als de baby er is; ik kan me in de verste verte nog niet voorstellen dat ik 'm die eerste dagen, zelfs weken, zomaar in de handen van bezoek zal stoppen. En dat idee gaat nogal ver momenteel. "Nee" leren zeggen, wordt daardoor ineens acuut. Ik heb nog twee maanden om mijn assertiviteit naar een hoger level te brengen. Maar goed, misschien draait het uiteindelijk toch anders uit als ie er is en zal ik alleen maar fier zijn als ik kan pronken met ons brokje liefde... Wie weet.

Aan de andere kant hadden de zwangerschapshormonen me het afgelopen weekend akelig te pakken. En niet op een lieve, fijne manier. Ik heb me een heel weekend afgevraagd waar we in godsnaam aan begonnen zijn, en tegelijk voelde ik me schuldig tegenover de baby elke keer die gedachte door mijn hoofd flitste. Mijn man en ik hebben een pittig jaar achter de rug (ja, hier ben ik er weer mee - misschien was het iemand ontgaan ;-)? ) en nu we verhuisden en het in feite allemaal weer rustiger kan, komt daar al een baby aan. Dit weekend waren we aan zee en ineens was daar het besef dat het nooit nog zo ongedwongen zal zijn als het nu is, dat we eerder team players dan lovers zullen zijn, en dat we voor een stevige uitdaging staan. Dat hakte er behoorlijk in. Begrijp me niet verkeerd: ik heb er het volste vertrouwen in dat wij dat kunnen en ik zou met niemand anders deze challenge willen aangaan. Maar ik moet bekennen dat ik voor geen geld ter wereld onze lachbuien, ongedwongen knuffels, uitjes, mopjes en serieuze gesprekken wil opgeven. Misschien ben ik egoïstisch, maar ik vind die aspecten van onze relatie namelijk geen overbodige luxe en ik hoop dat wij naast een goed team dus ook goede puzzelaars blijken te zijn die erin zullen slagen ook dat allemaal nog in de gezinsplanning te proppen.

Ik besef dat er geen weg terug is ;-). Bovendien heb ik van horen zeggen dat zo'n baby je wereld ook op een goede manier op z'n kop zet. En begrijp me niet verkeerd: ik beschouw dat kleine hummeltje als een aanvulling, niet als een belemmering. Ik kijk er met heel mijn lijf en leden naar uit om onze mini te ontmoeten. We hopen namelijk nog steeds dat die énkel onze goede aspecten meegekregen heeft - moet kunnen, toch? Ik heb dus alleen ook wel wat twijfels en wilde daar toch even eerlijk over zijn. Honest parenting it is.
 
Raad om hiermee om te gaan is steeds welkom. Uitingen van ontkenning niet ;-).
Liefs,
Annelies

Ps: Hoewel er aan de kinderkamer gewerkt wordt, is ze ver van af, maar de collectie babyspulletjes breidt wel gestaag uit. We kiezen er nog steeds voor te zwijgen over wat er onderweg is, maar onderstaande foto's kan ik al wel delen met jullie. En ... als ons kleine mensje er is, wordt die babykamer uitgebreid geshowd, geloof mij. De sloefjes zijn van Zara, het gehaakte poppetje is van Hema, als ook de tetradoeken waar het poppetje opzit. De zwart-witte matroesjka met haar kroost kocht ik enkele jaren geleden al via Wolf en Wolkje.