Ik moet bekennen dat vroeg opstaan op zondag al een aantal jaar niet meer tot mijn specialiteiten behoort. Waar ik vroeger de eerste was om wakker te worden, naar de bakker te gaan en ontbijt te voorzien voor familieleden, ben ik nu degene die zich graag nog eens omdraait, en nog eens omdraait. En verwacht dat een ander al langs de bakker ging voor croissants.

Afgelopen zondag moest ik er wel vroeg uit - om foto's te maken - want ik had een afspraak met drie enthousiaste kids en hun ouders. Elk restje ochtendhumeur verdween toen ik de schattige Axelle aan mijn deur zag staan. Haar lieve - toen nog verlegen - lach, vrolijke krulletjes en guitige blik maakten mij toen al een blije fotograaf van dienst. En toen ik een klein half uur later ook haar neefjes ontmoette, wist ik meteen dat het helemaal goed zat.

We trokken naar het speelbos in Geel en terwijl ik foto's maakte, hebben Axelle, Door en Mil geknuffeld, gesnoept, gepicknickt, bellen geblazen, geklommen, soms ook wat gemord, maar vooral heel lief gelachen.  Het was fantastisch om ze bezig te zien. De zondagochtend vloog voorbij.

Met genoeg beeldmateriaal kwam ik iets na elf weer thuis, nét op tijd om nog een half uurtje bij mijn lief in bed te kruipen.

Liefs,
Annelies