Julie en ik kennen elkaar deze maand acht jaar. Zij komt van het verre West-Vlaanderen, ik van de Kempen. We waren pas 18 en zaten samen op kot. Dezelfde gang, hetzelfde verdiep en als klap op de vuurpijl dezelfde studierichting. Match made in heaven, zo bleek al snel.

De jaren die volgden, leerden we elkaar alleen maar beter kennen. Nachtelijke babbels, toeristen in Antwerpen, gegiechel tijdens de les, late night-snacking en uitjes naar overal en nergens zorgden ervoor dat ik mijn tijd in Antwerpen niet los kan zien van Julie. Jammer genoeg - dat besef ik nu - kent zo'n studententijd ooit een einde. We werken ondertussen allebei al ons vierde schooljaar en hebben ons eigen huishouden, inclusief een fantastisch lief. Julie bleef in Antwerpen wonen, en ik verhuisde weer naar Geel. En hoewel elkaar zien nu niet meer betekent dat ik gewoon tot het einde van de gang moet lopen om daar op de deur te kloppen, slagen we er aardig in elkaar te blijven horen. Goed, want dat zou ik niet anders willen...

Ondertussen is er bij Julie en Olivier een klein meisje onderweg. En dat kan nu, zo op het einde, echt niet meer verstopt worden. Wij trokken er met ons drie op uit om foto's te gaan maken. Ik vind foto's maken eigenlijk altijd leuk, maar mensen trekken die je echt goed kent, is altijd nog net iets leuker. Dan wordt er niet alleen voor, maar ook achter de lens wat af gelachen. Wat er te gebeuren staat, is zo spannend voor Julie en Olivier, maar ik moet bekennen dat ook mijn geduld stilaan op is. Ik wil dat meisje vasthouden, knuffelen en lieve woordjes influisteren. En natuurlijk kan ik ook niet wachten om er foto's van te maken... Tot dan moeten we blijven kijken naar Julies buik om een idee te hebben van hoe ze zal zijn en dankzij deze foto's kan dat dan ook weer :-).