Hoewel ik alle dagen in ons huis kom, is het al een eeuwigheid geleden dat ik er nog wat over schreef. Dat is simpel: ik blog namelijk graag over leuke dingen en renoveren is dat niet...

Ik kan maar moeilijk echt positief zijn over het verloop van de renovatie, maar ik ben wél nog steeds heel blij met ons huis. Ik houd van elke steen daar, en kan niet wachten tot wij er wonen en ik er op vrijdagavond na een werkweek in mijn zetel kan ploffen. Want ja, wij zullen dan wonen in een huis dat helemaal bij ons past. Wij zullen geen genoegen moeten nemen met een badkamer of keuken die eigenlijk niet ons ding is, of een vloer in de living die we lelijk vinden. Wij wonen dan zoals wij dat willen. Op sommige dagen kan ik alle (ver)bouwellende relativeren en laat ik met plezier mijn bescheidenheid varen - ons huis zal prachtig zijn als het af is ;-) -  maar op andere dagen kan ik alleen maar doemdenken en springen de tranen mij bijna in de ogen als ik tijdens het lesgeven mijn gsm maar liefst acht keer na elkaar hoor trillen in mijn boekentas en weet dat er weer iets aan het mislopen is. De weg naar dat droomhuis is geen pretje, en ik vind niet perse dat ik dat hele renovatieproces moet verbloemen. Hieronder volgt een heel eerlijk verslag met tips voor mensen die zich nog moeten wagen aan een soortgelijk avontuur.

1) Voorzie veel tijd, en dan daarvan nog eens het dubbele. Naïef als we zijn, dachten wij echt dat we met één jaar zouden toekomen. We deden een bod op ons huis 29 oktober 2015, tekenden de compromis vrijdag 6 november, dienden een bouwaanvraag in op 11 februari 2016, kregen de sleutel van ons huis op dinsdag 8 maart, werkten als gekken gedurende het hele voorjaar, kregen een bouwvergunning op 11 juni 2016 en droomden van een verhuis rond 31 maart 2017. Dat zou over één maand zijn. En dat zal niet gebeuren. Hoe hard we ook probeerden, en hoe we ons ook uitsloofden. We hopen er nu in te trekken half juni - één jaar nadat we de vergunning kregen - en mogen onze pollekes kussen als dat effectief haalbaar blijkt te zijn. Snel (ver)bouwen is een utopie. En hoe meer je dat beseft, hoe minder je teleurgesteld kan zijn.

2) Een goeie aannemer is zijn geld waard; juist ja, ... en al meteen daar gingen wij in de fout. Wij vroegen zelf een aantal offertes afgelopen voorjaar en onze architect deed dat ook. Uiteindelijk kozen wij ervoor om voor de aannemer te kiezen die onze architect aanraadde. Dat was bovendien ook de goedkoopste. Alleen bleek al heel snel dat die lagere prijs, vergeleken met andere aannemers, elders gecompenseerd werd. Onze aannemer begon 3 maanden na de mondelinge afspraak en 7 weken na de schriftelijke afspraak te werken op onze werf. Aan een vreselijk traag tempo. Nooit werd er meer dan vier dagen per week gewerkt en nooit werkten ze langer dan 6u per dag. Onze aannemer leverde 9 weken te laat op. Als er zich problemen voordeden, namen ze hun boeltje en lieten ze alles voor wat het was, vaak tot de week erop. Telefoons werden niet opgenomen en àls dat wel gebeurde, werd er gelogen tegen ons. Verantwoordelijkheid nemen beschouwde onze aannemer alvast niet als één van zijn taken.

Ons besluit wat dat betreft, staat vast: vertrouw geen aannemers die in een hemdje, met fancy puntschoenen en met hun haar achteruit in de gel op je werf komen. En zeker niet als ze aan alle drie deze kenmerken voldoen (insert alarm sound). Ze deugen niet. Kies daarentegen (jonge) vakmensen die willen en kunnen werken. Die - als ze met personeel werken - mee op de werf staan en hun handen vuil durven te maken. De ervaring heeft ons geleerd dat dàt degenen zijn die je moet hebben.

3) Aan alle mensen die er nog voor staan: take care! (Ver)bouwen is écht niet romantisch. En iedereen die dat wel vindt, had allicht genoeg geld waardoor veel miserie vermeden kon worden en de enige dilemma's die zich voordeden beperkt bleven tot het maken van keuzes op vlak van materiaal. Ik besef nu dat een relatie kan stuklopen omwille van een verbouwing die vierkant draait. En aan alle mensen die verbouwen terwijl er ook nog gegoocheld moet worden met kinderen: chapeau! Ik zou het niet kunnen en niet willen, want veel liefde schiet er op het einde van zo'n renovatieweekend niet over. Ik heb enorm veel bewondering voor mijn lief, want ondanks zijn grote passie voor uitslapen, zette hij al heel vaak een wekker om op zaterdag- en zondagochtend in de kou te gaan werken in ons huis. Hij bedacht oplossingen voor problemen en ontpopte zich tot een echte handige Harry. En ik kan alleen maar hopen dat hij mij ook bewondert, voor mijn geregel, mijn getelefoneer, mijn gemail met deze en gene, het afspreken met vakmannen op de werf en mijn doorgedreven drang naar afdingen op offertes en de combinatie van dit alles met een full time job en een huishouden. Heel vaak heb ik mijzelf al afgevraagd hoe wij dit bol gewerkt krijgen en nog vaker heb ik tijdens de weekends gehuild als ik vaststelde dat iedereen leuke dingen deed en wij daarvoor alweer geen tijd en geen geld hadden. Mijn tip: blijf babbelen, ook over andere dingen dan dat huis en doe af en toe nog eens iets leuks samen. Bij ons is het soms zo triestig gesteld, dat ik al enorm geniet van samen boodschappen doen en op zondag langer in bed blijven liggen :-).

4) Pinterest is a bitch: toen die eerste versie van het plan voor onze neus lag - nu zo'n 14 maanden geleden - hadden wij echt wel kriebels in onze buik. We stortten ons enthousiast op dat nieuwe project in ons leven en zochten overal inspiratie; tijdschriften, speciaalzaken, Pinterest... Alleen bleek al gauw dat de mooie foto's in de blaadjes en op internet geen realistisch beeld schetsen. Verbouwen is duur en gaandeweg moet er meestal veel water bij de wijn gedaan worden. Laat dus die Pinterest-foto's maar voor wat ze zijn (hoe moeilijk ook) en probeer te gaan voor dat wat wel haalbaar is. Wij wilden bijvoorbeeld niet besparen op onze vloeren, omdat we er vanuit gaan dat die er altijd zullen blijven liggen. Ons budget is echter veel te krap om voor alles zo te redeneren. Op de keuken en badkamermeubelen hebben wij dus wel bespaard, omdat het best wel eens kan zijn dat we na een (aantal) decennia gewoon toe zijn aan een nieuwe keuken. Waar die prioriteiten liggen, bepaalt iedereen natuurlijk voor zichzelf. Ik nam alleszins al een tijdje geleden vrede met een not so Pinterest perfect-huis.

5) Leve veilingssites! Ons geld is op. En als het dat nu nog niet is, is het dat wel over een paar maanden. Omdat we wisten dat dat zou gebeuren hebben wij een aantal zaken op voorhand al op veilingssites gekocht. Aan het einde van de rit houden we geen centjes over voor leuke interieurspulletjes en ook verlichting zal erover schieten. Zes maanden geleden kochten we toch al wel twee mooie hanglampen en twee designstoelen op een veilingssite. Ik kijk er alvast naar uit om te midden van ons onafgewerkt huis die leuke nieuwe spullen te kunnen gebruiken. En elke maand spaar ik een beetje op een aparte rekening, zodat we toch horizontale jaloezieën  kunnen hangen aan de ramen als we net verhuisd zijn. Ook kreeg ik voor mijn verjaardag en Kerstmis leuke dingen die ik netjes in de verpakking laat tot ze in ons nieuwe huis een vaste plaats kunnen krijgen.

En nu; weer verder werken!
#projectlebon #goingstrong #4moremonths

Liefs,
Annelies