Verliefd worden deed ik nog nooit in eens. Zoiets groeit bij mij, alle dagen een beetje.Voor mij geen head over heels-scenario's. En hoewel ik mij nochtans makkelijk laat meevoeren door hartstocht is ergens altijd wel dat rationele stemmetje dat me probeert te behoeden voor pech en smart. Zo ging dat ook met mijn nieuwe handtas. Ik vond ze vanaf de eerste aanblik al heel erg leuk. Hartstocht schreeuwde in mijn oor van 'ja, ja, jaaa', maar de ratio - geduldig aanwezig op de achtergrond - weerhield me van een impulsieve aankoop en deed me realiseren dat goede en vooràl mooie dingen vaak met een even mooi prijskaartje komen.

Toch wint de aanhouder - zo moet het lief twee jaar geleden ook gedacht hebben, en gelukkig maar. Die handtas blééf door mijn hoofd spoken en dan is het wel heel moeilijk om te blijven ontkennen dat je ze eigenlijk wel heel graag hebben wil. De tas heeft een leuke print, die bij een simpele outfit nog beter tot zijn recht komt, en is voldoende groot.

De twijfel en tijd die erover heen gingen, waren nodig om de simpele reden dat dit pareltje van Liebeskind me maar liefst € 250 zou kosten. Drie cijfers! Drie cijfers, vòòr de komma, waarvan het eerste geen 1 is. Zoveel gaf ik nog nooit uit aan een handtas. Ik heb zo geprobeerd mij er tegen te verzetten, maar na een kleine maand gaf ik toe, op voorwaarde dat er gespaard zou worden.

En nu, eindelijk, kwam ze aan. Het voelt alsof het Kerstmis en Sinterklaas en mijn verjaardag te samen is. Want ja, zo voelt dat;  verliefd zijn.

Het lief lijkt het allemaal niet te snappen, en dan volgt er iets over 'vrouwen en hun vreemde kronkels'. Toch hebben die handtas en het lief meer gemeen dan ze denken; ze veroverden allebei mijn hart, mét resultaat.

Liefs,
Annelies