Het is weer zover: Palmenmarkt is in town. Elk jaar opnieuw lokt deze Geelse kermis duizenden bezoekers. Het is een volksfeest dat niet zonder de nodige toeters en bellen kan voorbijgaan. Dit vijfdaagse feestevent is een heuse belevenis. Ik heb vriendinnen die de dagen erna verlof nemen op hun werk om in alle rust te kunnen bekomen, maar wat mij betreft, loopt het niet zo'n vaart.

Natúúrlijk vind ik het fijn om er rond te wandelen en - vooral - rond te kijken (lees als: mezelf te vergapen aan alle slag mensen dat op die dagen buitenkomt), maar me verliezen in de festiviteiten gaat me iets te ver. Bovendien moeten het lief en ik, sinds we pal in het centrum van Geel wonen, niet teveel moeite doen om de sfeer te kunnen opsnuiven. Ons raam openzetten is al voldoende om het mantra van de Palmenmarkt te horen; 'Altijd prrrrrrrrijs, altijd gewonnen'.

Wat mij vooral leuk leek, was er dit keer eens met mijn camera en statief heen te trekken en de attracties in volle glorie vast te leggen wanneer het schemerde of al donker was. Al die lichtjes, om duizelig van te worden. En al die voetstapjes van nieuwsgierige mensen die passeren; het is duidelijk dat het startsein is gegeven. Een weekend vol leute wacht de Gelenaars op.

 

Daarnaast heb ik niet zoveel nodig om feest te vieren of blij te zijn dit weekend. In dit geval was een bellenblaas - die ik terugvond in een kastje tijdens het opruimen van schoolspulletjes - al voldoende.

Áltijd prijs, altijd gewonnen.