Als ik van iemand ooit geleerd zou kunnen hebben hoe je hard moet werken en van het leven moet genieten tegelijkertijd dan zijn het mijn moeke en vake wel. Allebei hebben ze geen zittend gat. Moeke maakt tongstrelend lekker eten, met véél overgave  - ik zweer dat je die overgave ook kan proeven. En vake, die schrijnwerker en metser en vloerder, en alles tegelijkertijd was, maakte voor de 6-jarige versie van mezelf een prachtige bureau om aan te werken en een kleerkast groot genoeg voor mijn verzameling jurkjes, rokjes, shortjes en meer.

Ondertussen zijn de lieve schatten allebei 80 geworden en wordt hun huisje wat groot. Ze kijken er naar uit om binnenkort nóg korter bij te wonen. Vooraleer het zover is, moet er nog heel wat gesorteerd worden, en opgeruimd. Moeke en vake hebben iets meer dan 50 jaar in hun huis gewoond. Als ik afga op hoeveel spulletjes ik het afgelopen 1,5 jaar hier bijeen kreeg op ons appartementje kan ik me alvast voorstellen dat de collectie van moeke en vake na 50 jaar gigantisch is. En dat opruimen en weggooien - zo kwam ook ik al te weten - is naast een opluchting toch ook wel heel erg emotioneel.

Toch zorgt dat opruimen er ook voor dat sommige spulletjes herontdekt worden... Toen ik onlangs bij hen kwam, stond vake mij met pretlichtjes in zijn ogen op te wachten. Hij had, zo zei hij, misschien iets gevonden dat ik leuk zou vinden. Wat hij tevoorschijn toverde, torende hoog uit boven àl mijn verwachtingen. Een analoge camera, twee lenzen met elk een prachtige lederen hoes en een cameratas om op slag verliefd op te worden. Vintage, en al. Vake vertelde fier dat hij met de centjes van het allereerste huis dat hij ooit bouwde een camera kocht voor zichzelf. Hij reed er voor naar Antwerpen, koos een goed model uit en ging ermee aan de slag. Gaandeweg werd zijn collectie aan materialen groter en groter. Elk feest en elke vakantie was hij de fotograaf van dienst en na afloop maakte hij er gewoonlijk diareportages van. Ik herinner mij vooral dat vake in de nineties onze persoonlijke cameraman was. Zo kan ik bijna al mijn jeugdherinneringen - gaande van mijn eerste communie, via mijn broers en ik die verbaasd paaseitjes raapten met een chocoladebruine mond tot het jaarlijkse bezoek van de Sint terwijl moeke vrolijk zingend te horen is op de achtergrond - opnieuw bekijken omdat vake ze filmde. Dat hij vóór mijn geboorte uitsluitend met fotografie bezig was, heb ik nooit geweten. Jammer eigenlijk, maar dat maakt de verwondering en dankbaarheid nu wel des te groter. Misschien komt die interesse voor foto's maken wel niet zomààr uit de lucht gevallen en delen mijn vake en ik het 'fotografie-gen'!?

In alle geval ben ik zielsgelukkig en onophoudelijk glimlachend naar huis gefietst met mijn fietszakken volgeladen met twee cameratassen, lenzen, en een analoog toestel, van vake, én ook nog verse soep, van moeke. Het is werkelijk onmogelijk om hun huis met lege handen te verlaten.

Ik heb zo het vermoeden dat ik me deze zomer, naast digitale fotografie, ook ga bezighouden met analoge fotografie. Ik ben nu al benieuwd wat dat gaat geven!

Liefs,
Annelies